Jak czytamy w Rzeczpospolitej, zgodnie z art. 230 k.p. w razie stwierdzenia u pracownika objawów wskazujących na powstawanie choroby zawodowej pracodawca jest obowiązany, na podstawie orzeczenia lekarskiego, w terminie i na czas określony w tym orzeczeniu, przenieść pracownika do innej pracy nienarażającej go na działanie czynnika, który wywołał te objawy.
Stwierdzenie u pracownika choroby zawodowej następuje na mocy decyzji administracyjnej, wydanej przez właściwego państwowego inspektora sanitarnego. Podejrzenie wystąpienia choroby może powziąć lekarz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, inny lekarz bądź sam pracownik.
Odsunięcie od prac w narażeniu na czynnik powodujący u podwładnego objawy choroby zawodowej powinno nastąpić wtedy, gdy poweźmie się takie podejrzenie, czyli jeszcze przed urzędowym stwierdzeniem tej choroby.
W orzeczeniu lekarz sprawujący profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, wskazuje prace, które można powierzyć pracownikowi bez wpływu na jego stan zdrowia, i okres, na który odsuwa się go od dotychczasowych zadań.
Postanowienia lekarza są dla pracodawcy wiążące. Ich naruszenie naraża go na karę grzywny i rozwiązanie przez pracownika umowy bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 k.p.
Przeniesienie do innej pracy ma charakter jednostronny, bo szef nie musi uzyskać na to zgody pracownika, a nowa praca nie musi odpowiadać jego kwalifikacjom.
Aby chronić interesy pracownika, przepisy przewidują dodatek wyrównawczy przyznawany na sześć miesięcy, gdy przeniesienie do innej pracy skutkuje obniżeniem wynagrodzenia.
Więcej w Rzeczpospolitej z 27 sierpnia 2010 r.