Wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy uzależniona jest od kilku czynników. Należą do nich liczba okresów składkowych i nieskładkowych, podstawa wymiaru świadczenia oraz aktualnie obowiązująca kwota bazowa – czytamy w Dzienniku Gazecie Prawnej.
Zdarza się, że o rentę z tytułu niezdolności do pracy ubiega się osoba stosunkowo młoda, która nie zdążyła jeszcze wypracować długiego stażu ubezpieczeniowego. Dla takich osób przewidziano możliwość podwyższenia renty tzw. stażem hipotetycznym. Taki staż jest czwartym składnikiem obliczenia wysokości renty, tzw. część należna za okresy hipotetyczne.
Podstawa wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy ustalana jest w oparciu o te składniki przychodu, wynagrodzenia lub dochodu, które podlegały składce na ubezpieczenie społeczne. O tym, czy dany składnik podlegał oskładkowaniu, decydują przepisy obowiązujące w okresie, kiedy był wypłacony.
Do podstawy wymiaru świadczenia ZUS wlicza również niektóre składniki, od których nie było obowiązku odprowadzania składek ubezpieczeniowych. Chodzi tu przede wszystkim o kwoty świadczeń w razie choroby i macierzyństwa.
Zasadą jest, że ZUS ustala podstawę wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy z uwzględnieniem zarobków z 10 kolejnych lat przypadających w 20-leciu przed wystąpieniem o rentę lub z 20 dowolnie wybranych lat. Jeśli jednak nie można ustalić podstawy wymiaru renty dla osoby, która stalą się niezdolna do pracy przed ukończeniem 30 roku życia, ZUS może ją obliczyć z faktycznego okresu podlegania ubezpieczeniom. Wyłączane są wtedy lata z zerowym przychodem, a uwzględniane wyłącznie okresy ubezpieczenia.
Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 22 listopada 2010 r.