Dodatkowy urlop wypoczynkowy: Nie wszyscy niepełnosprawni mają dłuższe wakacje

Rzeczpospolita (2010-11-23), autor: Katarzyna Ropiak , oprac.: GR

lis 24, 2010

Dziesięć dni dodatkowego urlopu dostanie osoba z umiarkowanym lub znacznym stopniem niepełnosprawności. Ale nie wtedy, gdy jest nauczycielem lub pracuje w służbie cywilnej.

Jak czytamy w Rzeczpospolitej, prawo do dziesięciu dni dodatkowego urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym nie przysługuje każdemu pracownikowi niepełnosprawnemu. Mają je jedynie osoby zaliczone do znacznego, bądź do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Tak wynika z art. 19 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji (…)
.
Tych dodatkowych dni wakacyjnych, podobnie jak w przypadku zwykłego urlopu wypoczynkowego, uprawniony pracownik nie może się zrzec. Jeśli ich nie wykorzysta w jednym roku, przechodzą na rok następny. A gdy odchodzi z firmy, mając nie wybrany ten urlop, powinien otrzymać w zamian ekwiwalent pieniężny.

Pierwszy urlop dodatkowy pracownik uzyska po przepracowaniu roku, licząc od dnia zaliczenia go do jednego z dwóch wymaganych stopni niepełnosprawności. Ustawa o rehabilitacji nie określa jednak, kiedy taki podwładny nabywa prawo do kolejnych urlopów.

Zatem prawo do kolejnego dodatkowego urlopu wypoczynkowego osoba zaliczona do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nabywa 1 stycznia każdego roku kalendarzowego, jeśli pozostaje w zatrudnieniu. 

Dodatkowy urlop wypoczynkowy z tytułu niepełnosprawności – zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy o rehabilitacji – nie przysługuje w dwóch przypadkach. Nie dostanie go osoba uprawniona do:

– urlopu wypoczynkowego w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych (np. nauczyciele),

– dodatkowego urlopu na podstawie odrębnych przepisów (np. urzędnicy służby cywilnej). 

Oprócz dodatkowego urlopu wypoczynkowego ustawa o rehabilitacji przewiduje także inne zwolnienia od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Osoba niepełnosprawna otrzyma je w celu:

– uczestnictwa w turnusie rehabilitacyjnym – w wymiarze do 21 dni roboczych, nie częściej niż raz w roku,

– wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych itp., jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 23 listopada 2010 r.