Punktem wyjścia, aby określić kwotę wolną dla niepełnoetatowców, jest minimalne wynagrodzenie proporcjonalne do wielkości etatu. Nie wiadomo tylko, czy o wartości netto czy brutto.

Jak czytamy w Rzeczpospolitej, można stracić lub zyskać na nieodpowiednim przeliczaniu potrąceń. Gdy pracownik jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy, kwoty ustalone według art. 87 k.p. ulegają proporcjonalnemu zmniejszeniu w stosunku do wymiaru czasu pracy. Kwota wolna musi być zatem w wysokości netto, zmniejszona do wielkości danego etatu i odpowiadająca wartościom przewidzianym w art. 87 § 1 k.p.

Problem dotyczy jednak tego, w jakiej kolejności powyższe kwoty policzyć i czy wyjść od wartości netto czy brutto. Wątpliwość wynika z tego, że art. 871 k.p. odsyła do ustawy z 10 października 2002 o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Tymczasem jej art. 8 mówi wprost, że jeżeli pracownik jest zatrudniony w niepełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy, to wysokość minimalnego wynagrodzenia ustala się w kwocie proporcjonalnej do liczby godzin pracy przypadającej do przepracowania w danym miesiąca biorąc za podstawę wysokość minimalnego wynagrodzenia ustalonego na podstawie niniejszej ustawy. Chodzi zatem o wynagrodzenie brutto.

Zastosowanie kwoty wolnej budzi także wątpliwości przy potrąceniach dobrowolnych, bo regulujący te kwestie art. 91 k.p. – w przeciwieństwie do art. 87 k.p. – nie mówi wprost, że wynagrodzenie minimalne będące podstawą obliczeń trzeba zmniejszyć do wysokości etatu. Mimo to inspekcja pracy każe to robić, argumentując, że obowiązek zachowania proporcjonalności wynika właśnie z art. 87 k.p. Argumentem za jest to, że art. 87 §1 pkt 1 k.p. odwołuje się do minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, czyli ustawy o minimalnym wynagrodzeniu, a ta każe wysokość minimalnego wynagrodzenia ustalać proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 27 czerwca 2011 r.