Zgodnie z art. 19 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz.U. z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm., dalej ustawa o rehabilitacji) osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowych 10 dni roboczych urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym – czytamy w Rzeczpospolitej.
Zgodnie z art. 154 § 1 k.p. wymiar urlopu wypoczynkowego zależy od stażu pracy i wynosi:
– 20 dni – jeżeli etatowiec jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
– 26 dni – jeżeli jest zatrudniony co najmniej 10 lat.
Zatem wypoczynek osoby ze znaczną lub umiarkowaną niepełnosprawnością wynosi odpowiednio:
– 30 dni – jeżeli jest zatrudniona krócej niż 10 lat,
– 36 dni – jeżeli jest na etacie co najmniej 10 lat.
Na 10-dniowe wydłużenie wakacji nie może liczyć osoba, która jest uprawniona do wypoczynku w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych lub do urlopu dodatkowego na podstawie odrębnych przepisów.
Choć przepisy te funkcjonują już długo, to pracodawcy wciąż mają wątpliwości przy ich stosowaniu. Dla pracodawcy i pracownika ważny jest moment nabycia tego uprawnienia. Prawo do pierwszego ekstraurlopu niepełnosprawny uzyskuje po przepracowaniu roku po dniu zaliczenia go do jednego ze stopni inwalidztwa.
Dodatkowy urlop udziela się na takich samych zasadach, jak zwykły. Daje się go więc na dni, które są dla etatowca dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze godzinowym, odpowiadającym dobowemu jego wymiarowi czasu pracy w tym dniu. Udzielając wypoczynku osobom zaliczonym do znacznego bądź umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, należy pamiętać, że jeden dzień urlopu odpowiada obecnie 7 godzinom pracy.
Pierwszy dodatkowy urlop osoba niepełnosprawna nabywa w całości, nawet jeżeli uzyska go dopiero w grudniu. Wynika to z brzmienia art. 19 ust. 1 ustawy o rehabilitacji: „prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności”. O kolejne dodatkowe dni wypoczynku niepełnosprawny w stopniu znacznym lub umiarkowanym może wystąpić już 1 stycznia każdego roku kalendarzowego, jeśli pozostaje w zatrudnieniu.
Zgodnie z art. 154 § 1 k.p. wymiar urlopu wypoczynkowego zależy od stażu pracy i wynosi:
– 20 dni – jeżeli etatowiec jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
– 26 dni – jeżeli jest zatrudniony co najmniej 10 lat.
Zatem wypoczynek osoby ze znaczną lub umiarkowaną niepełnosprawnością wynosi odpowiednio:
– 30 dni – jeżeli jest zatrudniona krócej niż 10 lat,
– 36 dni – jeżeli jest na etacie co najmniej 10 lat.
Na 10-dniowe wydłużenie wakacji nie może liczyć osoba, która jest uprawniona do wypoczynku w wymiarze przekraczającym 26 dni roboczych lub do urlopu dodatkowego na podstawie odrębnych przepisów.
Choć przepisy te funkcjonują już długo, to pracodawcy wciąż mają wątpliwości przy ich stosowaniu. Dla pracodawcy i pracownika ważny jest moment nabycia tego uprawnienia. Prawo do pierwszego ekstraurlopu niepełnosprawny uzyskuje po przepracowaniu roku po dniu zaliczenia go do jednego ze stopni inwalidztwa.
Dodatkowy urlop udziela się na takich samych zasadach, jak zwykły. Daje się go więc na dni, które są dla etatowca dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze godzinowym, odpowiadającym dobowemu jego wymiarowi czasu pracy w tym dniu. Udzielając wypoczynku osobom zaliczonym do znacznego bądź umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, należy pamiętać, że jeden dzień urlopu odpowiada obecnie 7 godzinom pracy.
Pierwszy dodatkowy urlop osoba niepełnosprawna nabywa w całości, nawet jeżeli uzyska go dopiero w grudniu. Wynika to z brzmienia art. 19 ust. 1 ustawy o rehabilitacji: „prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności”. O kolejne dodatkowe dni wypoczynku niepełnosprawny w stopniu znacznym lub umiarkowanym może wystąpić już 1 stycznia każdego roku kalendarzowego, jeśli pozostaje w zatrudnieniu.
Jeżeli osoba ze znaczną lub umiarkowaną niepełnosprawnością utraci ten status lub zostanie zaliczona do lekkiego stopnia, nie pozbawia jej to urlopów, które nabyła przed zmianą swojej sytuacji (zarówno zaległych, jak i bieżących). Nie ma podstaw, aby proporcjonalnie obciąć jej dni wypoczynku. Utrata bądź zmiana stopnia inwalidztwa powoduje jednak koniec prawa do kolejnego ekstraurlopu.
Więcej w Rzeczpospolitej z 4 lipca 2014 r.