Postanowienie o ewentualnej rezygnacji z wypłaty tego świadczenia powinni podjąć do 31 stycznia danego roku. Przy czym każdy pracodawca, który nie jest objęty układem zbiorowym pracy i nie jest zobowiązany do utworzenia regulaminu wynagradzania, musi w tym terminie poinformować o swojej decyzji zatrudnionych. Obowiązek ten należy spełniać co roku w sposób jasny i czytelny dla pracowników, najlepiej wręczając każdemu pisemną informację lub wywieszając komunikat w widocznym, ogólnodostępnym miejscu.

 

Przedsiębiorca, który zdecyduje się na wprowadzenie tej formy wsparcia, nie może odwołać swojej decyzji do końca bieżącego roku.

 

Kwota świadczenia urlopowego przysługującego pracownikowi zatrudnionemu na cały etat w normalnych warunkach to równowartość odpisu podstawowego na zfśs. W 2015 r. jest to 1093,93 zł. Wypłaca się ją w proporcjonalnie niższej wysokości osobie zatrudnionej na część etatu.

 

Świadczenia urlopowe należy wypłacać najpóźniej w przeddzień udania się podwładnego na urlop. To wolne musi trwać co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. To w zasadzie jedyny warunek, żeby to świadczenie otrzymać.

 

W odróżnieniu od dopłat finansowanych z funduszu socjalnego, do świadczenia urlopowego nie stosuje się kryterium dochodowego. Jego wysokość zależy jedynie od wymiaru czasu pracy i grupy zawodowej, do której należy podwładny.

 

Pracownik zatrudniony w wielu zakładach pracy może w każdym z nich otrzymać świadczenie urlopowe. Podobnie wygląda sytuacja podwładnego zmieniającego pracę, który przy korzystnym układzie urlopowym może dostać świadczenie urlopowe u dawnego i nowego pracodawcy.

 

Świadczenie urlopowe nie jest oskładkowane do wysokości odpisów na zfśs. Jeżeli pracownik otrzymałby kwotę wyższą, składki należy odprowadzić od nadwyżki.

 

Od wypłaty świadczenia urlopowego należy w każdym przypadku odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Więcej w Rzeczpospolitej z 5 marca 2015 r.