Zatrudniona na podstawie umowy na czas nieokreślony stawiła się do pracy po nieobecności spowodowanej m.in. urlopem macierzyńskim. Drzwi zakładu były jednak zamknięte i kobieta nikogo w nim nie zastała. W kolejnych pismach próbowała skontaktować się z pracodawcą, zgłaszając swoją gotowość do pracy. Ostatnie pismo wróciło do nadawcy z adnotacją, że adresat się wyprowadził. W toku kontroli ZUS ustalił, że spółka została zlikwidowana 31 grudnia 2010 r. i od tego czasu nie prowadziła żadnej działalności. ZUS uznał, że od 1 stycznia 2011 r. pracownica nie podlegała ubezpieczeniom społecznym, gdyż z dniem zaprzestania działalności gospodarczej ustał stosunek pracy łączący ją z pracodawcą. Kobieta wniosła pozew o ustalenie podlegania obowiązkowi ubezpieczeń społecznych. Sąd pierwszej instancji zmienił decyzję organu rentowego i uznał, że kobieta podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia w spółce. Sąd apelacyjny podzielił stanowisko sądu okręgowego i oddalił apelację ZUS.

Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lutego 2015 r. (I UK 227/14) nie zgodził się z argumentacją ZUS, uznając, że faktyczne zaprzestanie działalności gospodarczej przez pracodawcę nie jest zdarzeniem prawnym, z którym wiąże się ustanie stosunku pracy. SN potwierdził, że wypowiedzenie może być wyrażone w sposób dorozumiany (art. 60 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) przez faktyczne zaprzestanie działalności gospodarczej przez pracodawcę. Jednocześnie SN wskazał, że dorozumiane wymówienie wywołuje taki sam skutek jak oświadczenie złożone w sposób wyraźny, a zatem angaż rozwiązuje się dopiero po okresie wypowiedzenia. Nieświadczenie pracy przez etatowca w tym okresie nie jest zaś w opinii SN przesłanką wpływającą na istnienie stosunku pracy, ale co najwyżej na prawo do wynagrodzenia.

Więcej w Rzeczpospolitej z 2 lipca 2015 r.