Jak odpowiada ekspert współpracujący z DGP – jeżeli wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub umowy o pracę zawartej na czas określony następuje z powodu ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy albo z innych przyczyn niedotyczących pracowników, to pracodawca zgodnie z art. 361 kodeksu pracy może – w celu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę – skrócić okres trzymiesięcznego wypowiedzenia, najwyżej jednak do jednego miesiąca. W takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia. Okres, za który przysługuje odszkodowanie, wlicza się pracownikowi pozostającemu w tym czasie bez pracy do okresu zatrudnienia. Rozwiązanie to, wynikające z kodeksu pracy, ma przełożenie na system ubezpieczeń społecznych. Z systematyki art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wynika, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód z tytułu zatrudnienia w stosunku pracy. Z kolei z par. 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynika, że podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowią np. odszkodowania wypłacane pracownikom z tytułu wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy. 

 

Jak widać, nie ma znaczenia, że odszkodowania są wypłacane osobom w wieku emerytalnym. Nie jest też istotne, że redukcja zatrudnienia dokonywana jest w związku z wystąpieniem COVID-19, bo przepisy wprowadzone na czas epidemii nie wprowadzają odmiennych zasad oskładkowania.

Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 5 listopada 2020 r.