Organizując rekrutację do firmy, pracodawca musi liczyć się z tym, że od kandydatów napłyną różne dane, kwestionariusze czy dokumenty. Ma ich strzec jak oka w głowie.
Jak czytamy w Rzeczpospolitej, zgodnie z art. 22 § 1 k.p. pracodawca może żądać od kandydata podania jedynie imienia (imion) i nazwiska, imion rodziców, daty urodzenia, miejsca zamieszkania, informacji o wykształceniu i przebiegu dotychczasowego zatrudnienia. Nie może dopominać się od aplikującego o jego fotografię. Gdyby przyszły szef jej żądał, można zarzucić mu dyskryminację, a także nierówne traktowanie w zatrudnieniu.
Na pracodawcy ciążą szczególne obowiązki. Jest on administratorem danych osobowych. Jeśli szef je zbiera, na ogół musi poinformować o tym zainteresowanych. Gdy pozyskuje je bezpośrednio od pracownika, przekazuje mu nie tylko podstawowe wiadomości teleadresowe o sobie, ale także powiadamia o celu zbierania danych, prawie wglądu do nich, a gdy istnieje obowiązek ich ujawnienia – wskazuje podstawę prawną.
Szef może przetwarzać dane, czyli dokonywać na nich różnych operacji. Administrator danych musi stosować takie środki techniczne i organizacyjne, aby chronić przetwarzane informacje. Chodzi tu głównie o takie ich zabezpieczenie, aby nie dostały się w ręce osób nieupoważnionych, nie zostały skradzione, zmienione, uszkodzone lub zniszczone.
Taki obowiązek nakłada na pracodawcę art. 36 ustawy o ochronie danych osobowych. Operacjami na danych mają zajmować się tylko osoby upoważnione przez administratora (art. 37 ustawy), a ten musi zgłosić zbiór danych do GIODO (art. 40 ustawy).
Pracownik ma prawo kontroli przetwarzanych danych. Dotyczy to m.in. ich uzupełniania, uaktualniania czy prostowania. Wolno mu też wnieść pisemne, umotywowane żądanie zaprzestania przetwarzania danych ze względu na szczególną swoją sytuację. Uprawnienie takie nie przysługuje jednak pracownikom w związku z ich zgłaszaniem do ZUS.
Więcej w Rzeczpospolitej z 27 kwietnia 2010 r.