Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od 1 grudnia 2008 r. nie obowiązuje ograniczenie prawa do odliczenia VAT od nabywanych towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Przepisy o podatku dochodowym określają wprost, że kwoty VAT nie są kosztami uzyskania przychodów. Od tej zasady ogólnej zostały jednak stworzone wyjątki, które są konsekwencją ograniczenia prawa do odliczenia w przepisach o podatku VAT.

Kosztem uzyskania przychodu jest min. kwota VAT naliczonego w tej części, w której zgodnie z przepisami o VAT podatnikowi nie przysługuje jego odliczenie, jeżeli naliczony VAT nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Te regulacje odnoszą się tylko do kwot VAT związanych z ponoszonymi wydatkami, a nie do kwot netto tych wydatków. Nie określają też żadnych innych wymogów, które podatnik musiałby spełnić, aby mieć możliwość zaliczenia kwot VAT do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów danego wydatku oraz kwoty nie odliczonego VAT z nim związanego należy analizować odrębnie i niezależnie od siebie.

Możliwa jest więc sytuacja, że kwota określonego wydatku nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, natomiast kwota VAT naliczonego, którego podatnik nie może odliczyć, może być uznana za taki koszt.

Więcej w Rzeczpospolitej z 27.05.2010 r.