Brak wymogu dokumentowania poniesionych wydatków nie pozbawia urzędu skarbowego prawa do zwrócenia się do osoby, która skorzystała z odliczenia, o udowodnienie, że dany wydatek został przez nią faktycznie poniesiony – czytamy w Rzeczpospolitej.
Z art. 26 ust 1 pkt. 6 ustawy o PIT wynika, że odliczeniu od dochodu podlegają kwoty wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Wśród wydatków tych znajdują się poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Jeśli podatnik spełnia warunki określone w ustawie, to ma prawo do odliczenia wydatków. Musi jedynie pamiętać, że odliczenie jest limitowane i w roku podatkowym nie może przekroczyć 2280 zł. Wprowadzenie limitu odliczenia związane jest z tym, że w przypadku wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ustawodawca zrezygnował z ustalania wysokości poniesionych wydatków na podstawie dokumentów ich poniesienia. Brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości poniesionych wydatków fakturą, rachunkiem lub innym dokumentem nie pozbawia jednak urzędu skarbowego prawa do zwrócenia się do osoby, która skorzystała z odliczenia. udowodnienie, że dany wydatek został przez nią faktycznie poniesiony oraz że spełnione zostały pozostałe warunki do zastosowania odliczenia.
Z art. 26 ust 1 pkt. 6 ustawy o PIT wynika, że odliczeniu od dochodu podlegają kwoty wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Wśród wydatków tych znajdują się poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Jeśli podatnik spełnia warunki określone w ustawie, to ma prawo do odliczenia wydatków. Musi jedynie pamiętać, że odliczenie jest limitowane i w roku podatkowym nie może przekroczyć 2280 zł. Wprowadzenie limitu odliczenia związane jest z tym, że w przypadku wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ustawodawca zrezygnował z ustalania wysokości poniesionych wydatków na podstawie dokumentów ich poniesienia. Brak ustawowego wymogu dokumentowania wysokości poniesionych wydatków fakturą, rachunkiem lub innym dokumentem nie pozbawia jednak urzędu skarbowego prawa do zwrócenia się do osoby, która skorzystała z odliczenia. udowodnienie, że dany wydatek został przez nią faktycznie poniesiony oraz że spełnione zostały pozostałe warunki do zastosowania odliczenia.
Więcej w Rzeczpospolitej z 28 maja 2010 r.