Pracownikowi, który ze względu na chorobę (lub odosobnienie w związku z chorobą zakaźną) nie może wykonywać zatrudnienia, w pierwszej kolejności przysługuje wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy przewidziane przepisami kodeksu pracy. Wynagrodzenie to może on pobierać maksymalnie przez 33 dni w całym roku kalendarzowym, a jeśli ukończył 50 lat – przez 14 dni w danym roku – czytamy w Dzienniku Gazecie Prawnej.
Za czas niezdolności do pracy trwającej łącznie dłużej niż 33 lub 14 dni (w przypadku osób, które ukończyły 50 lat) w ciągu roku kalendarzowego pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy. Z kolei osoby niebędące pracownikami, a podlegające ubezpieczeniu chorobowemu z innego tytułu (np. zleceniobiorcy) mogą nabyć prawo do zasiłku chorobowego już od pierwszego dnia niezdolności do pracy wskutek choroby.
Osoby ubezpieczone obowiązkowo (np. pracownicy) nabywają prawo do świadczenia po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, natomiast ubezpieczone dobrowolnie (np. prowadzące działalność gospodarczą) po upływie 90 dni tego ubezpieczenia. Posiadanie okresu wyczekiwania nie jest jednak wymagane:
– od absolwentów szkół lub szkól wyższych, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do tego ubezpieczenia w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów wyższych,
– osób, które mają wcześniejszy okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego w wymiarze co najmniej 10 lat,
– posłów i senatorów, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji,
– ubezpieczonych, których niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy.
Zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Osoba ubezpieczona ma prawo do zasiłku chorobowego zarówno w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak również po ustaniu tytułu tego ubezpieczenia (np. po rozwiązaniu stosunku pracy), o ile niezdolność do pracy trwa nadal w sposób nieprzerwany.
Jeśli po wyczerpaniu okresu zasiłkowego osoba ubezpieczona nadal jest niezdolna do pracy, ale jej dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują poprawę stanu zdrowia i odzyskanie przez nią zdolności do pracy, może uzyskać ona świadczenie rehabilitacyjne.
Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, ale nie dłużej niż przez 12 miesięcy (nie wyłączając dni wolnych od pracy).
O tym, czy istnieją przesłanki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, decyduje lekarz orzecznik ZUS w odpowiednim orzeczeniu.
Osoba ubezpieczona nie ma również prawa do świadczenia chorobowego za cały okres niezdolności do pracy wówczas, gdy okaże się, że dostarczyła płatnikowi sfałszowane zaświadczenie lekarskie.
Ponadto, osoba uprawniona do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego nie może nabyć prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, a także prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.
W celu wypłaty wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy lub zasiłku chorobowego osoba ubezpieczona powinna przedłożyć płatnikowi zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy wystawione na druku ZUS ZLA
Z kolei w celu uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego należy złożyć wniosek o to świadczenie na druku ZUS Np-7. Do wniosku osoba zainteresowana powinna dołączyć: zaświadczenie o stanie zdrowia (na druku ZUS N-9) wypełnione przez lekarza leczącego, wywiad zawodowy z miejsca pracy (na druku ZUS N-10).
Jeżeli zasiłek chorobowy lub świadczenie rehabilitacyjne wypłacane jest przez ZUS, należy również dołączyć zaświadczenie płatnika składek (w przypadku pracowników – na druku ZUS Z-3, a w odniesieniu do pozostałych ubezpieczonych – na druku ZUS Z-3a).
Więcej w Dzienniku Gazecie Prawnej z 28 czerwca 2010 r.