Jak czytamy w Rzeczpospolitej, podstawa wymiaru emerytury to najkrócej mówiąc wypadkowa zarobków uzyskiwanych przez wnioskodawcę w poszczególnych latach kalendarzowych, przeciętnych płac z tych lat oraz aktualnie obowiązującej kwoty bazowej. Ma ona bardzo duży wpływ na ustalenie wysokości świadczenia.
Najpierw ZUS ustala przychód z poszczególnych lat, w których wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu. Zazwyczaj jest to 10 kolejnych lub 20 dowolnie wybranych lat. Zarobki z określonego roku porównywane są z przeciętną płacą z tego roku, a ich stosunek wyrażony procencie. Procentowy wskaźnik ustalany jest dla każdego z wybranych lat kalendarzowych. Później poszczególne wskaźniki są sumowane i wyciąga się z nich średnią. W ten sposób zostaje ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury, który podlega pomnożeniu przez aktualnie obowiązującą kwotę bazową. Wynik tego działania to podstawa wymiaru emerytury – wyjaśnia „Rz”.
Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru podlega ograniczeniu do 250 proc.
Podstawę wymiaru emerytury można obliczyć z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatniego 20-lecia przypadającego przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę lub z 20 lat dowolnie wybranych z całego okresu ubezpieczenia.
W pierwszym wariancie muszą być uwzględnione lata następujące bezpośrednio po sobie. I do tego muszą mieścić się w ostatnim 20-leciu przed wystąpieniem o emeryturę. Ustalenia podstawy wymiaru emerytury z 20 wybranych lat kalendarzowych polega na tym, że ZUS uwzględnia wynagrodzenia z dowolnie wybranych lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o to świadczenie. Wskazane lata nie muszą następować bezpośrednio po sobie.
Ustalenie podstawy wymiaru emerytury z 10 kolejnych lat kalendarzowych nie jest korzystne dla osób, które miały dużo przerw w ubezpieczeniu.
Osoby, które przez określony czas pracowały w krajach, z którymi Polska ma podpisaną umowę międzynarodową w zakresie zabezpieczenia społecznego, mają pewne preferencje przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury.
Pracując w tych krajach, osiągali najczęściej wyższe przychody niż w Polsce, ale nie została od nich opłacona składka na polskie ubezpieczenie społeczne. A w takiej sytuacji za lata pracy za granicą ZUS musiałby przyjąć przychód w wysokości 0 zł. Ustalając im 10 kolejnych lat kalendarzowych w ostatnim 20-leciu przed rokiem złożenia wniosku o emeryturę, pomija się te lata, w których przez cały rok pozostawały w ubezpieczeniu za granicą.
Więcej w Rzeczpospolitej z 8 czerwca 2011 r.